Rower i ja

Wiosną 2002 był u mnie akurat kumpel ze szkolnych lat, który też szukał trójkołowca. Przypadkowo serfując po Internecie trafiliśmy na stronę niemieckiej firmy rowerowo-rehabilitacyjnej Draisin GmbH. Był tam pokazany m. in. profesjonalny tandem 3-kołowy o nazwie „Capitan Duo”. Wysłaliśmy do nich maila z pytaniem ocenę i różne szczegóły. Wkrótce przyszła odpowiedź – i to po polsku – że niestety, nie mają u nas swojego przedstawicielstwa, a tandem w zależności od wyposażenia kosztuje od 3 do 5 tys. Euro. Okazało się, że współwłaścicielem tej firmy był Polak, który w latach 80-tych wyjechał do Niemiec, skończył tam politechnikę i zajął się projektowaniem i produkcją rowerów rehabilitacyjnych (w mieście Achern, u podnóża gór Schwarzwaldu, Badenia-Wirtembergia).

Po kilku rozmowach otrzymaliśmy od niego, po promocyjnej cenie, „Capitana Duo”, zobowiązując się do promowania firmy Draisin w Polsce. W tym celu przetłumaczyliśmy i wydrukowaliśmy foldery reklamowe, przygotowaliśmy na kasetach video i płytach CD polską wersję filmu reklamującego rowery Draisin, a ja ponadto opracowałem polską stronę WWW firmy. Wszyscy byli zadowoleni.

Na tym tandemie przejechaliśmy przeszło 20 tys. km. Po różnych drogach i ścieżkach rowerowych. Niekiedy w bardzo trudnym terenie. I właściwie bezawaryjnie, jeśli nie liczyć części zużywających się mechanicznie (łańcuch, dyferencjał, opony). Daliśmy mu „popalić” przez te 13 lat użytkowania, ale nie baliśmy się, że gdzieś utkniemy w trasie.

Co najważniejsze, czuliśmy się na nim bezpiecznie. Był (jest) trochę może przyciężki, ale dzięki 7-biegowej przerzutce pedałuje się dosyć lekko. Na jedynce można podjechać pod spore górki, a na siódemce rozpędzić się po płaskim do 25 km/h (chociaż fabryka daje mu tylko 15). Tak średnio robimy na nim 12-15 km/h. Nie jest to prędkość wyczynowa, ale nie o to nam chodzi.Poza tym nasz tandem ma nowoczesne rozwiązania: hydrauliczne hamulce tarczowe, mechanizm różnicowy, elektryczny silnik wspomagający oraz pełne oświetlenie wraz z kierunkowskazami. Jadąc nim zawsze wzbudzamy zainteresowanie, bo nie tylko ładnie się prezentuje, jest profesjonalnie wykonany, no i ma różne nietypowe rozwiązania, markowy osprzęt. Nieprzypadkowo w Niemczech nazywany jest „Mercedesem wśród rowerów”.

Kiedy 13 lat temu pokazaliśmy się na nim na naszych drogach, byliśmy chyba pierwszymi „draisinerami” w Polsce. Dziś tych rowerów już trochę w kraju jeździ. Mamy w tym swój udział.

Jedyne jego mankamenty, to – naszym zdaniem :

– zbyt małe rozstawienie tylnych kół (75 cm), wymaga to ostrożnej jazdy na nierównościach (groźba upadku);

– nietypowy osprzęt rowerowy, rzadko stosowany w Polsce, powodujący kłopoty z częściami i specjalistycznym serwisem. W ubiegłym roku mieliśmy np. problem ze szprychami do tylnych kół i ogumieniem. W całym kraju nie można było znaleźć szprych o wymaganych rozmiarach, jak również dętek i opon. Hurtownie, owszem, oferowały nam sprowadzenie tych części, ale w ilościach astronomicznych… 500 szt., bo tak im się dopiero kalkulowało.

– nasi mechanicy nie znają na ogół niemieckich rozwiązań, a nie wszystkie polskie podróbki da się zastosować do zagranicznych markowych rowerów. Np. mechanizmu różnicowego (dyferencjału) nie da się tak po prostu zastąpić jakąś zębatką, hydraulicznego układu hamulcowego też.

– no i zaporowa cena tego roweru: 3-5 tys. Euro, w zależności od wyposażenia, to stanowczo za drogo, jak na polskie warunki.

Na plus „Capitana Duo” należy natomiast zapisać jego małą awaryjność oraz fakt, że przy swoich dużych gabarytach mieści się w standardowych drzwiach mieszkania.

Nasze wojaże

„Capitanem Duo” przejechaliśmy blisko 20 tys. km. Towarzyszył nam niemal w każdym wypadzie poza dom, sprawdził się w każdych warunkach. Jeździliśmy nim nawet po plaży. Choć nie jest to rower wyczynowy ani „góral”, pokonywaliśmy nim i tereny leśne, i trawiaste (np. na wyspie Karsibór), jak również drogi polne. Zdecydowanie jednak najlepiej poruszać się nim po nawierzchniach asfaltowych. Przy większych wzniesieniach używaliśmy elektrycznego silnika wspomagającego.

Na początku mieliśmy kłopot z transportem. Nawet do osobowego kombi rower się nie mieścił. Używaliśmy przyczepki bagażowej „Niewiadów”, ale ciągłe mocowanie na niej roweru było bardzo uciążliwe i czasochłonne. Zamieniliśmy więc samochód osobowy na busa, do którego tandem wchodzi już bez problemu. W ten sposób rower stał się nieodłącznym towarzyszem naszych podróży po kraju i za granicę.

Byliśmy już w różnych zakątkach Polski, zdecydowanie jednak preferujemy wybrzeże Bałtyku: woj. zachodniopomorskie (zwłaszcza Świnoujście i okolice, znamy niemiecką część Uznamu, Kołobrzeg, Krynicę Morską i inne miejscowości).Miło popatrzeć, jak miejscowe samorządy ładnie dbają o rozwój infrastruktury rowerowej.

Dobrze znamy również okolice Leszna Wlkp. Są tam asfaltowe, spokojne drogi,ładny pagórkowaty teren (można się na nim nieźle spocić) i cudne wiejskie krajobrazy.

Odwiedziliśmy też Podlasie, Mazury, Dolny Śląsk, zamojskie Roztocze, region łódzki, no i rodzime Mazowsze. Z perspektywy tych kilkunastu lat użytkowania rowerów możemy powiedzieć, że sytuacja amatorów jednośladów jest u nas coraz lepsza: przybywa ścieżek i tras rowerowych (na szczęście asfaltowych, a nie z kostki brukowej), i to nie tylko w dużych aglomeracjach, ale także w gminach i wsiach. Przybywa też rowerzystów, w każdym wieku. Co prawda, nie dorównujemy jeszcze pod tym względem krajom Europy Zachodniej, ale jesteśmy na najlepszej drodze, aby ten cel osiągnąć.

Za granicą również byliśmy w paru fajnych miejscach. Niestety nie udało nam się dotrzeć do mekki światowego cyklizmu, czyli Amsterdamu, Kopenhagii czy Sztokholmu, ale dobrze poznaliśmy drogi niemieckie, trochę francuskie. Byliśmy np. w kurorcie Baden-Baden oraz Strasbourgu, siedzibie Parlamentu Europejskiego. Od dwóch lat penetrujemy wyspę Uznam, zarówno po polskiej, jak i niemieckiej stronie.

Najmilej jednak wspominam rok 2009 i wyjazd do Achern, na

„Von Drais Fest”

czyli doroczne, integracyjne spotkanie niepełnosprawnych „draisinerów” (użytkowników pojazdów tej firmy) z całej Europy. Festyny odbywają się tu tradycyjnie w ostatnią niedzielę września. Tradycyjnie też na swych terapeutycznych rowerach meldują się w Achern „niepełnosprawności” płci obojga, w przedziale wiekowym od lat kilku do kilkudziesięciu, prezentując bogaty „zestaw” przypadków neurologicznych i ortopedycznych. Wbrew pozorom nie był to wcale zjazd stowarzyszenia inwalidów, pomstujących na swój los, ale pełne radości, uśmiechu i optymizmu rendez-voux rowerzystów. Że trochę innych, że z widocznymi uszkodzeniami narządów ruchu, po wylewach i urazach – to było bez znaczenia. Nikt nie zwracał na to uwagi, potwierdzając tym samym fakt, że niepełnosprawność tu, w Achern i na ulicach innych niemieckich miastach, jest czymś zupełnie normalnym. Niezdrowej sensacji nie zauważyliśmy również w sąsiednim Strasbourgu. Z Polski była, niestety, tylko nasza czwórka (plus rodzice, w charakterze opiekunów), ale jak na początek to i tak nieźle, wziąwszy pod uwagę fakt, że trójkołowców firmy „Draisin” jest u nas jeszcze niewiele, a ich użytkownicy są anonimowi i rozproszeni po całym kraju. A szkoda, bo moim zdaniem, warto byłoby pokusić się o utworzenie jakiegoś koła czy klubu polskich „draisinerów”. Nie tylko dla wymiany doświadczeń, ale również nawiązania bezpośrednich koleżeńskich kontaktów, organizacji wspólnych rowerowych eskapad, integracyjnych mitingów itp. Skoro naszym sąsiadom zza Odry pomysł ten wypalił, to dlaczego u nas miałoby być inaczej?

Napisałem to w reportażu pt. „Integracja na trzech kołach”, opisującym nasz pobyt w Niemczech i Strasbourgu, który dziś jeszcze przeczytać na stronie www. PTTK.pl Artykuł zbiegł się w czasie z ogólnopolską akcją „Turystyka dla wszystkich”, zainicjowaną przez PTTK. Akcja miała na celu właśnie turystyczne zaktywizowanie osób niepełnosprawnych. W ślad za tym otrzymaliśmy z ZG PTTK w Warszawie zaproszenie do udziału w międzynarodowej konferencji pn. „ Krajoznawstwo i Turystyka Osób Niepełnosprawnych – Bez Granic i Barier”, która odbyła się w Białej Podlaskiej. Częścią tej konferencji był m.in. rajd rowerowy dla osób niepełnosprawnych, liczący ok. 30 km, podczas którego – w trakcie dwóch odpoczynków – mieliśmy możliwość nie tylko uzupełnienia kalorii, ale również zwiedzenia słynnej w świecie stadniny koni w Janowie Podlaskim i zabytkowego kościoła.

Mówię o tym, ponieważ była to pierwsza, albo jedna z pierwszych imprez PTTK-owskich, integrujących środowisko osób niepełnosprawnych, w których uczestniczyliśmy. Takich imprez chciałoby się widzieć jak najwięcej. Że są one potrzebne i cieszą się dużą popularnością, świadczy najlepiej frekwencja uczestników i ożywiona korespondencja na różnych forach